Utrata tkanki kostnej może być spowodowana wieloma różnymi czynnikami, np. przebytymi urazami, zapaleniem dziąseł i kości spowodowanym obecnością bakteryjnej płytki nazębnej (zapalenia przyzębia). Najczęściej jednak po usunięciu zębów dochodzi, z powodu braku obciążenia mechanicznego, do zmniejszenia wysokości i szerokości kości szczeki i żuchwy. Tymczasem odpowiednia ilość tkanki kostnej jest konieczna dla zapewnienia długotrwałej stabilizacji implantów. Dlatego do trudnych przypadków zaliczamy te sytuacje, w których nie istnieje wystarczająca ilość lub ilość i jakość kości, aby móc wszczepić implant i odtworzyć na nim brakujący ząb. W takich sytuacjach należy przed implantacją zastosować dodatkowe techniki chirurgiczne. Są one obecnie powszechnie stosowane w najlepszych ośrodkach implantologicznych na całym świecie. W UNIDENT UNION Dental Spa wykonujemy wszystkie zabiegi chirurgiczne przygotowujące układ kostny pacjenta do wszczepienia implantów. Techniki, które włączamy do leczenia, to: STEROWANA REGENERACJA KOŚCI (Guided Bone Regeneration - GBR) ROZSZCZEPIENIE WYROSTKA ZĘBODOŁOWEGO (Ridge Splitting) PODNIESIENIE DNA ZATOKI (Sinus Lift) PRZESZCZEPY KOŚCI AUTOGENNEJ (bloczki kostne) TECHNIKI Z UŻYCIEM PIEZOSURGERY Ad. 1 STEROWANA REGENERACJA KOŚCI GBR (Guided Bone Regeneration) Kiedyś implanty umieszczano w kościach szczęk tylko w miejscach, w których istniały odpowiednie jej wymiary i gęstość, co ograniczało wskazania do ich stosowania. Teraz planujemy umieszczenie implantów tam, gdzie są one najbardziej pożądane z protetycznego punktu widzenia. Stało się to możliwe między innymi dzięki zabiegom odbudowy kości. W klinice UNIDENT UNION Dental Spa używamy potwierdzonych jakościowo, autoryzowanych produktów Bio-Oss i Bio-Gide. Statystycznie 41% zabiegów wprowadzania implantów wymaga dodatkowego udziału sterowanej regeneracji kostnej (GBR). Decyzję o rozszerzeniu zabiegu lekarz musi czasem podejmować już w trakcie samej operacji. Dopiero w trakcie zabiegu można zobaczyć bowiem potrzebę odbudowy wyrostka zębodołowego lub jego poszerzenia w określonym miejscu. Nawet tomografia komputerowa przedstawia jedynie obraz poprzecznego wymiaru kości. Wytworzenie nowej tkanki i pogrubienie warstwy kości uzyskuje się poprzez zastosowanie zabiegu GBR. Kwestią zasadniczą dla chirurga jest niedopuszczenie do przemieszczania się komórek nabłonkowych oraz komórek powstających z tkanki łącznej w kierunku nowo powstałej tkanki kostnej. W tym celu stosuje się bariery fizyczne w postaci specjalnych błon - membran. Zastosowanie biomateriałów – substytutów kostnych w połączeniu z błoną pozwala uzyskać całkowitą regenerację uszkodzonej kości wokół implantu lub poszerzyć brakującą kość własną w żądanym kierunku. Po okresie 6-9 miesięcy cząsteczki użytego biomateriału ulegają połączeniu z kością i dają podstawę do stworzenia przez organizm nowej struktury kostnej, a następnie ulegają stopniowemu rozkładowi. Membrana zostaje wchłonięta przez organizm po wypełnieniu swojej roli. Po zakończeniu procesu sterowanej regeneracji tkanek, kość jest trwale zmieniona i późniejsze obrazy radiologiczne są często nie do odróżnienia od kości własnej! W JAKI SPOSÓB MOŻNA ODBUDOWAĆ KOŚĆ? Ludzka tkanka kostna posiada zdolności regeneracji, czyli inaczej mówiąc odbudowy brakującej kości. Jednak w większości przypadków organizm potrzebuje pomocy. Naturalne produkty Bio-Oss oraz Bio-Gide skutecznie wspierają procesy własne organizmu przebiegające podczas odbudowy kości. Nowopowstająca kość potrzebuje rusztowania zachowującego się jak szkielet konstrukcji. Materiał kościozastępczy Bio-Oss, dzięki swojej wysoce porowatej strukturze, doskonale spełnia ten wymóg. Błona Bio-Gide umieszczona jest na powierzchni gojącej się kości i służy jako bariera ochronna zapobiegająca wrastaniu szybkorosnących tkanek miękkich w przestrzeń, która powinna zostać zajęta wolnonarastającą tkanka kostna. Ponadto, Bio-Gide wspomaga właściwe gojenie rany. CZYM SĄ BIO-OSS I BIO-GIDE? Bio-Oss oraz Bio-Gide są produktami naturalnymi. Dzięki dużemu podobieństwu do tkanki ludzkiej w sposób idealny pobudzają one procesy formowania kości gojenia tkanek przebiegające w organizmie człowieka. Podczas gojenia integrują się z tkankami, a następnie w trakcie procesów metabolicznych zachodzących w ludzkim ciele ulegają stopniowemu rozkładowi. W przypadku Bio-Oss proces ten może trwać kilka lat, natomiast błona Bio-Gide ulega całkowitemu rozkładowi w ciągu kilku miesięcy. Bio-Oss jest produktem odzwierzęcym. W procesie produkcyjnym usuwane są elementy organiczne, tak więc pozostaje jedynie część twarda kości składająca się ze związków wapnia. Bio-Gide jest błoną wytwarzana z kolagenu odzwierzęcego. W ciele ludzkim białko kolagenowe jest głównym składnikiem skóry oraz tkanki łącznej. Naturalna budowa białkowa Bio-Gide przyspiesza procesy gojenia ran oraz dzięki swoistemu działaniu jako bariera ochronna umożliwia optymalna regenerację kości. W JAKI SPOSÓB PRZEPROWADZANY JEST ZABIEG? Zabieg odbudowy kości przebiega jedno lub dwuetapowo. Jednoetapowo- odbudowa kości i wprowadzanie implantu odbywa się w tym samym czasie implant stomatologiczny – niedostateczna ilość kości (zarówno w wymiarze pionowym, jak i poprzecznym) zastosowanie Bio-Oss – wypełnienie ubytku kostnego materiałem Bio-Oss w celu utworzenia nowej kości zastosowanie Bio-Gide – w celu ochrony tworzącej się kości rana pokrywana jest błoną Bio-Gide Dwuetapowo– wprowadzenie implantu odbywa się dopiero po zakończeniu odbudowy kostnej po ok. 6 miesiącach zastosowanie Bio-Oss – wypełnienie ubytku kostnego materiałem Bio-oss w celu utworzenia nowej kości (np. Sinus Lift) zastosowanie Bio-Gide – w celu ochrony tworzącej się kości rana pokrywana jest błoną Bio-Gide implant stomatologiczny – wprowadzany jest po zakończeniu odbudowy kości, czyli po ok. 5-6 miesiącach Ad. 2 ROZSZCZEPIENIE WYROSTKA ZĘBODOŁOWEGO (Ridge Splitting) Po odsłonięciu pola operacyjnego w trakcie zabiegu może się okazać, że zgodnie z badaniem klinicznym i analizą modeli szczyt wyrostka zębodołowego jest wystarczająco szeroki na potrzeby zabiegu, ale od strony przedsionka widoczne jest wklęśnięcie. Podcienie wyrostka zębodołowego występują w ok. 6% przypadków, a zbyt wąski wyrostek statystycznie w 35% dyskwalifikowałby pacjenta do zabiegu. Decyzję o rozszerzeniu zabiegu lekarz musi wielokrotnie podejmować już w trakcie samej operacji. Dopiero klinicznie w trakcie zabiegu można zobaczyć potrzebę odbudowy wyrostka zębodołowego lub jego poszerzenia w określonym miejscu. Rutynowa analiza radiologiczna może niekiedy nie dawać pełnego obrazu sytuacji klinicznej, np. nie określa do końca jakości kości. W przypadkach zaniku wyrostka zębodołowego tylko w wymiarze przednio-tylnym, a więc wtedy gdy jest on wystarczająco wysoki lecz bardzo cienki i wąski, zastosowanie znajduje technika zwana rozszczepieniem wyrostka - Ridge Splitting. Za pomocą piezochirurgii kość rozcinana jest wzdłuż szczytu wyrostka, na głębokość ok. 1,5-2 cm, a następnie rozcięte blaszki kostne są rozchylane narzędziami ręcznymi. W przestrzeń pomiędzy rozchylone blaszki wyrostka wprowadzamy implanty, które utrzymują uzyskaną szerokość kości. Pozostałe wolne miejsca między rozszczepionymi blaszkami wyrostka uzupełniane są biomateriałem Bio-Oss. Cały obszar zabiegu pokrywany jest na koniec resorbowalną membraną Bio-Gide i zaszywany. Nacisk rozchylonych blaszek kostnych na implant pozytywnie wpływa na jego stabilizację i przyczynia się do lepszego kontaktu kości z powierzchnią implantu. Dzięki zastosowaniu biomateriałów możliwe jest zrekonstruowanie kości natomiast użycie odpowiednich błon zaporowych (membrany) daje nie tylko lepsze gojenie się ran, ale powoduje wytworzenie maksymalnej ilości tkanki twardej w pożądanym kierunku i na określoną wysokość. Ad. 3 PODNIESIENIE DNA ZATOKI (Sinus Lift) Trudne warunki do wprowadzania implantów występują najczęściej w tylnych odcinkach wyrostka zębodołowego szczęk : w wyniku pneumatyzacji zatok (z wiekiem) oraz gdy brakuje zębów dochodzi do zaniku wyrostka. Jedną z metod, która umożliwia nam stosowanie implantów w tych właśnie okolicach jest podnoszenie dna zatoki szczękowej i wprowadzanie kości autogennej lub biomateriałów w przestrzeń powstałą między dnem zachyłka zębodołowego zatoki szczękowej, a uniesioną błoną śluzową wyścielającą ten zachyłek. Duża skuteczność tego typu zabiegów oraz możliwość jednoetapowego wprowadzenia implantu spowodowały, że zabieg podnoszenia zatoki szybko przyjął się w planowaniu leczenia z użyciem implantów. Wygajanie implantów, wprowadzonych z zastosowaniem podniesienia dna zatoki szczękowej, przebiega zwykle bez powikłań, choć czas znacznie się wydłuża. Podniesienie dna zatoki szczękowej stwarza nowe możliwości leczenia implantologicznego, umożliwia bowiem wprowadzenie wszczepów w trudnych warunkach anatomicznych, zwłaszcza w bocznych odcinkach w obrębie szczęki. METODA Z DOJŚCIA BOCZNEGO Przy zastosowaniu metody z dojścia bocznego możemy podnieść zatokę o 5,0-8,0 mm więcej niż przy metodzie zamkniętej, dlatego wykonuje się je najczęściej. Najpierw tworzy się okno dostępu do dna zatoki po czym delikatnie podważa błonę śluzową zatoki. Tak przygotowane miejsce wypełnia się biomateriałem i pokrywa specjalną membraną zaporową oraz śluzówką, a następnie ponownie dokładnie zamyka. Czas gojenia wynosi ok. 6 miesięcy. W wyjątkowych przypadkach, gdy istniejąca grubość kości zapewnia pierwotną stabilizację implantu, możliwe jest wprowadzenie jednocześnie implantów, jednak nie skraca to okresu gojenia. METODA ZAMKNIĘTA Przy metodzie zamkniętej mamy możliwość podniesienia dna zatoki szczękowej maksymalnie o 3,0-3,5 mm, ale praktycznie zawsze zabiegowi towarzyszy jednoczesne wprowadzenie implantu. Zabieg obarczony jest większym ryzykiem perforacji błony śluzowej dna zatoki szczękowej, co związane jest z faktem, że wykonuje się go bez pełnej kontroli wzrokiem. Ryzyko to można zminimalizować, stosując dokładną diagnostykę radiologiczną przed zabiegiem. W obu metodach jak zwykle najważniejsze jest doświadczenie chirurga. A zwłaszcza prawidłowa ocena wyczuwalnego podczas zabiegu oporu kości, związanego ze zmianą jej gęstości w okolicy blaszki zbitej. Postępowanie w przypadku przerwania błony śluzowej zatoki jest nadal przedmiotem wielu kontrowersji. Istnieją nawet opinie, że drobne perforacje błony śluzowej nie dyskwalifikują tego typu zabiegu i wprowadzenie implantu jest po takim powikłaniu dopuszczalne. Konieczna jest jednak stała kontrola radiologiczna. Ad. 4 PRZESZCZEPY KOŚCI AUTOGENNEJ W zabiegach regeneracyjnych coraz bardziej popularne jest wykorzystanie kości pochodzenia autogennego, czyli własnej. Aplikacja kości autogennej jest jednak ograniczona poprzez jej dostępność i stres dla pacjenta związany z kolejnym zabiegiem. Kość pobiera się w miejscowym znieczuleniu. Następnie pobrany fragment jest mocowany specjalnymi śrubami w wybranym miejscu, gdzie występuje za mało własnego materiału kostnego. Po okresie zwykle 6 miesięcy mamy już pełnowartościowe powiększone tkanki gotowe do przyjęcia implantu. Ad. 5 PIEZOSURGERY NOWA PRECYZYJNA BEZPIECZNA TECHNIKA CHIRURGICZNA stosowana w UNIDENT UNION Dental Spa w przypadkach leczenia implantologicznego. Jest to nowoczesna technika chirurgii kostnej przeznaczona do stosowania w periodontologii i implantologii. Przewyższa tradycyjne techniki chirurgiczne, ponieważ umożliwia cięcie MIKROMETRYCZNE, charakteryzujące się wyjątkową precyzją i bezpieczeństwem. Mocno ogranicza zniszczenie tkanek, szczególnie miękkich. Możliwe jest wybiórcze cięcie, związane ze stosowaniem ultradźwięków o różnej częstotliwości – takiej, która pozwala ciąć zmineralizowane tkanki twarde bez niszczenia innych delikatnych struktur anatomicznych. Pole zabiegowe jest niemal całkowicie wolne od krwi Ze względu na wysoki poziom dokładności i możliwość oszczędzania tkanek (cięcie wybiórcze) piezochirurgia jest metodą z wyboru podczas preparacji łoża do implantów.

W technice All-on-4® implanty są usytuowane w 4 komputerowo wyznaczonych punktach, a więc lokalizacja nie jest zawężona do określonego miejsca. Nie ma więc potrzeby korygowania stanu kości. Przystępne koszty. Nie ma co ukrywać odbudowa uzębienia jest drogą procedurą. Tyczy się to zarówno implantów jak i mostów dentystycznych.

wszystkie Ginekologia Ortopedia Neurologia Dietetyka więcej Implant zęba a planowanie ciąży Witam, szykuję się do usunięcia dolnej szóstki. Chciałabym w jej miejscu mieć implant. Nie wiem tylko jak zaplanować implant gdyż planowaliśmy również ciążę. Jak dużo czasu potrzeba na cały proces od momentu ekstrakcji do gotowego implantu w buzi?... Jak można odbudować kość u dziecka? Witam. Córka miała złamanie otwarte dwóch kości przedramienia. Ręka składana była operacyjnie. Usztywnienie w postaci szyny gipsowej trwało 4 tygodnie, później sam temblak. Obecnie po kontroli okazało się, ze jedna z kości, kość promieniową, nadal się nie zrosla ze względu... Czy możliwe są powikłania po odbudowie kości? Witam 3 miesiące temu przeszłam zabieg odbudowy kosci granulatem od kilku dni zauwazyłam ze przy dziąśle są białe kropeczki wydaje mi sie ze ten granulat przechodzi przez dziąsło i wypada... Czy jest to możliwe ? Nic mnie nie boli, nie mam gorączki ... W jaki sposób rozwiązać problem braku jedynki? Witam, czeka mnie usunięcie górnej lewej jedynki. Następnie po zagojeniu będzie odbudowa kości, implant i dopiero korona na łączniku, cały proces ma zająć ok. roku. W jaki sposób najlepiej rozwiązać problem braku jedynki podczas oczekiwania na implant ? Proteza ruchoma, most ? Pozdrawiam, Jak długo trwa odbudowa kości śródręcza? Witam, w lutym 2017 złamałem V kość śródręcza lewego. Leczenie zachowawcze, 3 miesiące w gipsie, na rtg bardzo słabo widoczny zrost, brak bólu w badaniu fizykalnym. Teraz na zdjęciu (październik 2018) jest zrost, ale wciąż widoczna szpara, brak bólu. Jak... Czy preparat do odbudowy kości się nie przyjął? Witam , 5 tygodni temu miałam zabieg odbudowy kości, tydzień wcześniej usunięty był ząb dolna 6. Od kilku dni na dziasle w otworze, który jeszcze się nie połączył zobaczyłam drobne białe fragmenty. Wyjęłam jeden penseta aby sprawdzić czy są to... Jak przyspieszyć gojenie ran w ustach? Witam w czwartek miałem zabieg wszczepienia śrub do implantów ( 8 sztuk ), a także odbudowę kości ( pobrane z mojego biodra ), mam pozszywane dziąsła, mam jeszcze opuchliznę, nic mnie nie boli, dzisiaj jest poniedziałek, czy mogę już płakać... Kiedy można odbudować kość po usunięciu zęba? Witam, Jestem po usunięciu zęba, w wyniku czego doszło do uszkodzenia kosci. Powinnam odczekać czas ok 6 miesięcy w celu odbudowy kosci? Czy też rozpocząć regenerację kosci przy użyciu membrany itp. Czy jest szansa na uratowanie zębów po urazie? Dzien dobry, Syn (12 lat)po upadku z roweru ułamal w ok 1,3 korony obu szostek w zuchwie czesciowo az do granicy kosci. Zaproponowano mu odbudowę utraconej czesci kompozytem, bez odsłonięcia korony klinicznej zeba ( endodontka uznała, ze udało jej sie... Co oznacza ten ból po odbudowie zęba? Witam, w kwietniu miałam zabieg odbudowy kości zęba - emdogainem. Od jakiegoś czasu czuję dość mocny ból w okolicy tego zęba. Czy może mnie boleć od tego, że ta kość rośnie?? Bo lekarz powiedział, że się ładnie goi... A ból jest.... Dlaczego pojawia się taka opuchlizna po operacji? Witam! Jestem po odbudowie kosci szczęki, przez parę dni miałam opuchliznę ale zeszła wczoraj gdy się obudziłam nie mogłam otworzyć oka opuchlizna znowu się pojawiła i to dużo większą do tego bol glowy. Co to może oznaczać? Czy kolano wróci do zdrowia? Jestem po wypadku narciarskim. Doznałem złamania kłykcia bocznego z wgniecenia. Czeka mnie odbudowa kości. Czy kolano wróci do zdrowia i będę mógł normalnie chodzić i wrócić do pracy. Ile trwa takie leczenie. Czy ktoś doznał takiego urazu. Czy wrócił do zdrowia? Czy mam szansę na odbudowę tej kości? Witam, obecnie jestem po zabiegu wyłuszczenia dużej torbieli szczęki obejmującej zęby od 1 do 4 górnej szczęki. Torbiel zauważona na zdjęciu pantomograficznym miała kilka dobrych lat. Niestety zniszczyła całkowicie kość szczęki w miejscu wskazanych zębów które poddano ekstracji. Moje pytanie...

Po utracie zęba następuje fizjologiczny proces zaniku kości, w której był on umocowany. Proces ten jest związany z ustaniem fizjologicznej funkcji części policzkowej zębodołu. Według niektórych autorów zanik obejmuje 50–60% zębodołu w wymiarze policzkowo-językowym oraz na wysokość 25–30% wyrostka w ciągu pierwszych trzech miesięcy od usunięcia zęba; następnie tempo zaniku maleje do 1% w ciągu roku. Zanik kości doprowadza do bardzo nieprzyjemnych dla pacjenta konsekwencji. Najpoważniejszy problem stanowi konieczność zastosowania protez w wypadku rozległych braków zębowych, bezzębia lub braku zębów bocznych w żuchwie. W takich sytuacjach jedynym utrzymaniem dla protezy jest kość. Niestety, jak wspomniałam, kość zanika zaraz po usunięciu zęba i ten proces postępuje z roku na rok, a z wiekiem tempo zaniku rośnie. Ponadto u każdej osoby tempo zaniku kości jest inne i uzależnione od ogólnego stanu zdrowia i chorób przewlekłych (np. niekontrolowanej cukrzycy, miażdżycy, choroby Reynauda, przewlekłej niewydolności krążenia), stanu odżywienia (otyłość lub skrajne niedożywienie) i ewentualnych niedoborów witamin (np. brak witaminy C) i mikroelementów, poziomu stresu, przyjmowanych leków (np. steroidów i leków cytotoksycznych stosowanych w chemioterapii nowotworów) oraz od stężenia hormonów (w artykule pt. „Zanikanie kości po utracie zębów” dokładniej opisałam proces zanikania kości po usunięciu zęba). Dlatego może się zdarzyć, że u 50-letniego pacjenta, który utracił zęby w wieku 30 lat, kość wyrostka zębodołowego prawie zupełnie zaniknie. W takim przypadku proteza nie ma się na czym trzymać i przy każdym, nawet najmniejszym ruchu zaczyna się poruszać (więcej na ten temat znajdą Państwo w artykułach pt. „Dlaczego trzeba uzupełniać brakujące zęby?”, „Rodzaje uzupełnień protetycznych” oraz „Implanty”). Niestety pacjenci wielokrotnie rozumieją tą sytuację dopiero w momencie gdy stają się nieszczęśliwymi użytkownikami protez ruchomych, i obwiniają dentystę, że nieprawidłowo je wykonał. Następnie idą do kolejnych 5 lekarzy, którzy wykonują kolejne, równie bezużyteczne zestawy protez. I dopiero po wydaniu bardzo dużej kwoty pieniędzy rozumieją swój błąd z młodości (usuwanie, a nie leczenie zębów). Wtedy muszą szukać innych rozwiązań. W takim przypadku w zasadzie jedyną możliwością ustabilizowania protezy w jamie ustnej jest zastosowanie wszczepu śródkostnego, czyli implantu. I to jednak wiąże się z problemami. Pierwszy to problem natury ekonomicznej. Odbudowa zębów z zastosowaniem implantów może osiągnąć cenę dobrej klasy samochodu. Drugi problem stanowią przeciwwskazania do stosowania implantów. Należą do nich na przykład: cukrzyca i inne ciężkie schorzenia ogólne, nowotwór umiejscowiony w okolicy miejsca implantacji oraz jego leczenie przez napromienianie, leczenie bisfosfonianami doustnie co najmniej przez 3 miesiące, a przez dowolny okres dożylnie (bisfosfoniany stosuje się w leczeniu osteoporozy, choroby Pageta kości i w terapii niektórych nowotworów), zespoły uszkodzeń mózgowych, choroby psychiczne i demencja starcza. Ostatnie bezwzględne przeciwwskazanie stanowi niedostateczna ilość kości wyrostka zębodołowego przy jednoczesnym braku możliwości augmentacji (czyli dodania/dobudowy) kości. (Więcej na temat przeciwwskazań do stosowania implantów znajdą Państwo w artykule pt. „Implanty”. Dlatego, jeśli istnieje taka możliwość, to lepiej zapobiegać niż leczyć zęby. Jeśli natomiast nie ma możliwości leczenia zęba, ponieważ jest zbyt zniszczony, dentysta może rozważyć zastosowanie któregoś ze sposobów zabezpieczenia zębodołów lub wykonanie zabiegu atraumatycznego usunięcia zęba. Podstawowe metody zabezpieczenia zębodołów Po usunięciu zęba lekarz może zaproponować: wprowadzenie materiału kostnego lub kościozastępczego w głąb ubytku i pozostawienie go w tej formie bądź pokrycie go błoną śluzową; poniżej znajduje się opis materiałów kostnych i kościozastępczych zastosowanie błon zaporowych resorbowalnych i nieresorbowalnych w przypadku ubytków po usunięciu małych i średnich zębów (np. siekaczy); błonę zaporową można wykonać z materiału resorbowalnego lub nieresorbowalnego łączne zastosowanie materiału kostnego, kościozastępczego i błon zaporowych, co według wielu autorów jest najwłaściwszym sposobem postępowania. Minusem tej metody jest cena zarówno potrzebnych materiałów, jak i samego zabiegu. Koszt najpopularniejszego materiału wynosi około 300 zł za 0,5 cm3. W wielu przypadkach taka ilość nie jest jednak niewystarczająca i cena wielokrotnie wzrasta. Sterowana regeneracja kości (GBR) W wybranych przypadkach istnieje możliwość odbudowy kości. Do słownika stomatologicznego wprowadzono termin „sterowana regeneracja kości” (GBR – guided bone regeneration – lub BTR – bone tissue regeneration), który oznacza odbudowę kości. W 1998 roku została opracowana triada Lyncha, obejmująca trzy czynniki niezbędne do zapoczątkowania procesu odbudowy kości. Należą do nich: obecność rusztowania dla wzrostu kości (czyli na przykład bloczku kostnego), obecność komórek, które indukują rozwój kości, oraz substancji, które wpływają na gojenie kości (opis procesu gojenia kości w: Gojenie kości). W stomatologii stosuje się kilka rodzajów „rusztowań”. Można je podzielić ze względu na dawcę i na materiały; są to rusztowania: autogenne – kość pobrana od pacjenta, a następnie wszczepiana mu w miejsce biorcze; taki materiał jest najbardziej korzystny; kość może być pobierana z okolicy żuchwy, znajdującej się normalnie za ostatnimi zębami trzonowymi, z okolicy bródki, okolicy guza szczęki (położony do góry od górnych zębów trzonowych); większą ilość materiału można uzyskać z talerza biodrowego, kości piszczelowej (jednej z kości podudzia) lub z kości pokrywy czaszki – te miejsca pobrania wymagają jednak hospitalizacji pacjenta, a kości pokrywy czaszki nie są preferowane także z powodów estetycznych izogenne – kość do przeszczepu pobrana od osoby identycznej pod względem genetycznym, czyli od bliźniaka jednojajowego allogenne – kość pobierana od innego przedstawiciela tego samego gatunku, czyli od innego człowieka; wiąże się z ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznej oraz przeniesienia chorób zakaźnych w przypadku niedostatecznego przestrzegania procedur; taką kość uzyskuje się z banków kości w postaci bloczków, wiórków lub proszku; w celu poprawy możliwości regeneracji kość stosuje się w połączeniu z osoczem bogatopłytkowym, rekombinowanymi specjalnymi białkami kości oraz własnym szpikiem kostnym pacjenta; ksenogenne – kość pozyskiwana od osobników innego gatunku, najczęściej bydła lub świń; niektórzy autorzy kość wołową zaliczają do naturalnych hydroksyapatytów ze względu na proces przygotowania, w którym eliminowane są wszystkie komórki i białka; te preparaty dostępne są w postaci bloczków oraz drobno- i gruboziarnistych granulatów; ze względu na wyeliminowanie z tych preparatów białek w słabo ukrwionych obszarach nie zawsze występuje ich „wgojenie”; jednym z najpopularniejszych i najczęściej stosowanych materiałów pochodzenia bydlęcego jest Bio-Oss alloplastyczne – naturalne lub syntetyczne ciała obce. Według niektórych autorów materiały alloplastyczne są kościopodobne, a pozostałe materiały (czyli autogenne, izogenne, allogenne i ksenogenne) to materiały kościopochodne.

Dochodzi wówczas do sytuacji, w której grubość kości jest zbyt mała, aby wszczepić implanty – ich końce znalazłyby się w świetle zatoki szczękowej, co jest niedopuszczalne. Podniesienie dna zatoki szczękowej polega na chirurgicznym dostępie do zatoki i umieszczeniu w jej dnie materiału kostnego.

Różnorodne są elementy, które decydują o decyzji terapeutycznej dotyczącej zębów u pacjentów z zapaleniem przyzębia. Heroiczna walka o zachowanie zęba dotkniętego tą chorobą czy jego ekstrakcja i przyjęcie opcji implantacji za preferencyjną? To dylemat częstszy i poważniejszy, od kiedy coraz częściej jest mowa o implantach o zadowalającej prognozie długoterminowej, a względy ekonomiczne gabinetu nie pozostawiają złudzeń co do korzyści płynących z ich wyboru. Zmiany, jakie dokonały się w ostatnich latach, dotyczące etiologii chorób przyzębia, a tym samym modyfikujące metody ich leczenia i poprawiające prognozę oraz równoległe postępy w zakresie implantologii, spowodowały zmianę w postrzeganiu prognozy krótko- i długoterminowej zębów pacjentów dotkniętych chorobami Zdarza się, że zbyt często pozostawiane wcześniej zęby o prognozie wątpliwej czy nawet niekorzystnej, by odwlec w czasie ewentualne niepowodzenie ruchomego uzupełnienia protetycznego, dzisiaj bywają zbyt pochopnie usuwane i zastępowane implantami. Tylko prawidłowa diagnoza, rozważenie wszystkich czynników ryzyka – miejscowych i ogólnych – oraz (a może przede wszystkim) znajomość oczekiwań pacjenta, także tych w zakresie estetyki, mogą pozwolić na wybór właściwej terapii. Zachowanie zębów własnych pacjenta winno być zawsze priorytetem! Decyzję o usunięciu zęba ze wskazań parodontologicznych podejmuje się często na początku leczenia. Dotyczy to przede wszystkim tych zębów, które są w bardzo zaawansowanym stadium choroby i które równocześnie nie mają znaczenia strategicznego. W przypadku pozostałych zębów (bez względu na zaawansowanie choroby) koniecznie należy odczekać na odpowiedź tkanek na rozpoczętą terapię. U pacjentów, u których mimo podjętych działań leczniczych nie obserwuje się oczekiwanej poprawy stanu tkanek przyzębia, warto powtórnie przeprowadzić skrupulatną diagnozę (zarówno miejscową, jak i uwzględniającą ogólny stan zdrowia). Konieczne jest też drobiazgowe przeanalizowanie przestrzegania zasad higieny oraz codziennej diety. W niektórych przypadkach warto się zastanowić, czy terapia mogła być prowadzona nieprawidłowo. Warto również wówczas rozważyć uzupełnienie diagnostyki o testy mikrobiologiczne (PCR) i immunologiczne, dostarczające informacji o czynnikach ryzyka, a tym samym pomagające w określeniu bardziej prawdopodobnej prognozy leczenia, np. test genetyczny PST (Medical Science Systems). Dzięki niemu można stwierdzić, czy pacjent jest nosicielem genotypu odpowiedzialnego za nadprodukcję IL-1. Genotyp taki predysponuje bowiem do szybszej progresji choroby, a tym samym poważniejszej destrukcji tkanek przyzębia. To niewątpliwie bardzo cenny czynnik prognostyczny, identyfikujący osoby bardziej wrażliwe na obecność płytki bakteryjnej. Uwaga, nie jest to test diagnostyczny! Zidentyfikowanie dodatkowych czynników ryzyka pozwala na wprowadzenie u pacjenta zindywidualizowanej, celowanej i bardzo agresywnej terapii. Wówczas szansa na sukces jest większa. Ponieważ dotychczasowe badania nie wykazały istnienia związku między pozytywnym genotypem IL-1 a wszczepionymi implantami, wydaje się, że właśnie u takich pacjentów implanty mogą się okazać korzystniejszym rozwiązaniem. Pozwala to na zaoszczędzenie kości wyrostka zębodołowego i wyeliminowanie skomplikowanego i długiego leczenia periodontologicznego. Natomiast priorytet zachowawczego traktowania zębów dotkniętych chorobą przyzębia jest łatwiejszy do zastosowania w sytuacji, gdy pacjent rygorystycznie przestrzega higieny jamy ustnej, a efekt estetyczny należy u niego do drugorzędowych. A znów finanse nie przekładają się na wymóg jednorazowej, ostatecznej i długoterminowej funkcjonalnie rekonstrukcji protetycznej. Z czynników miejscowych decydujących o pozostawieniu zęba lub jego usunięciu najważniejsze jest badanie kliniczne. Konieczne jest tutaj zgłębnikowanie kieszonek oraz ocena bilansu radiologicznego. Głębokość kieszonek dziąsłowych pozwala ocenić poziom utraty więzadła, a zdjęcia RTG uzupełniają informację o typ resorpcji, ewentualną patologię korzeni i miazgi zębowej. Badanie tomograficzne i skaner są zalecane tylko w przypadku, gdy ekstrakcja zęba miałaby poprzedzać z góry przewidywaną implantację. Rutynowe leczenie periodontologiczne nie wymaga korzystania z TK ani CBCT. Ruchomość zęba, podobnie jak wygląd dziąsła wokół niego w trakcie badania klinicznego mają znaczenie drugorzędowe. Stopień ruchomości nie ma dużej wartości diagnostycznej i nie ma wpływu na prognozę! Bardzo duże znaczenie strategiczne dla zęba mają: rozległość zmiany kostnej, stopień zajęcia furkacji (dotyczy zębów odcinka bocznego), ewentualne złamania, bliskość sąsiednich korzeni, obecność węzłów urazowych, położenie zębów mądrości oraz potrzeba estetyki. Funkcja oraz znaczenie strategiczne zęba Ząb nieposiadający antagonisty, ze znacznym zniszczeniem struktur podtrzymujących, w sytuacji gdy odtworzenie jego funkcji jest niemożliwe lub nie musi być brane pod uwagę ze względów okluzyjnych, należy usunąć. Pozostawienie go z myślą o ewentualnym wykorzystaniu wymaga niejednokrotnie skomplikowanego leczenia przy czysto hipotetycznym sukcesie długoterminowym. Planując uzupełnienie protetyczne, niektóre z zębów o prognozie wątpliwej, które nie są niezbędne w rekonstrukcji protetycznej, również należy usunąć. Jeżeli jednak ząb może pomóc w wykonaniu funkcjonalnego uzupełnienia, okres obserwacji po zastosowanej terapii konieczny do podjęcia ewentualnej decyzji o pozostawieniu go lub usunięciu nie powinien być krótszy niż sześć miesięcy, a najlepiej rok. Stopień zaawansowania choroby Destrukcja kości sięgająca przywierzchołkowej wysokości korzenia lub nawet większa nasuwa często wskazanie do ekstrakcji. Nie zawsze jednak jest ona konieczna. Zęby jednokorzeniowe ze zmianami zaawansowanymi (ważne z punktu widzenia estetyki) mogą być skutecznie unieruchomione za pomocą stałej (najlepiej wewnątrzzębowej) szyny. Już sam fakt nieplanowania uzupełnienia protetycznego jest wskazaniem do ich zachowania. Paradoksalnie to właśnie głównie cechy estetyczne i funkcjonalne odcinka przedniego są trudne do uzyskania przy implantacji. Skłaniają więc one do podjęcia decyzji o pozostawieniu takich zębów parodontalnych i podjęciu próby przynajmniej odsunięcia w czasie decyzji o ekstrakcji. Ważne, by przy stanach najbardziej zaawansowanych podejmować decyzje, opierając się szczególnie na diagnozie wynikłej z badania klinicznego, gdyż na diagnozie radiologicznej zmiany periodontologiczne wraz ze zmianami pochodzenia endodontycznego mogą zbytnio skłaniać do decyzji o ekstrakcji. Nieraz byłoby to zbyt pochopne. Pozostawienie zębów o wątpliwej lub złej prognozie wymaga uwzględnienia ryzyka dużej resorpcji otaczającej kości wyrostka. A to może tylko utrudnić lub wydłużyć później czas wykonania rekonstrukcji protetycznej lub nawet uniemożliwić implantację i w konsekwencji narazi na niepowodzenie ostateczny rezultat kompleksowego leczenia. Taka zaawansowana, uogólniona choroba przyzębia, z brakami zębowymi, której terapia kończy się wykonaniem mostu kompletnego z wykorzystaniem zarówno implantów, jak i zębów własnych pacjenta, jak dotąd wciąż wywołuje wiele dyskusji. Odmienna ruchomość implantów w porównaniu z uzębieniem naturalnym niesie ze sobą szczególne problemy biomechaniczne. Jej celem jest przecież kontrola ruchomości uzębienia własnego pacjenta i przeciwstawienie siłom żucia. Konieczne jest więc tutaj uzyskanie zrównoważonej okluzji. Nieodzowne są również współpraca pacjenta i przestrzeganie regularnych wizyt kontrolnych. Autorzy nie są zgodni co do rezultatów klinicznych takich mostów. Są doniesienia o satysfakcjonujących wynikach długoterminowych, a także o limicie funkcjonalności od 5 do 10 lat. Jako główne przyczyny niepowodzeń wymienia się tutaj te natury biomechanicznej. Pęknięcia, złamania pionowe, często próchnica zębów własnych czy nawrót choroby przyzębia – oto komplikacje skracające funkcjonalność mostu kompletnego. Dotychczasowe obserwacje sugerują, że podejmując się wykonania tego typu konstrukcji, najbezpieczniej jest wykorzystać ząb bez zaznaczonej ruchomości, niewymagający leczenia endodontycznego i protetycznej odbudowy korony. Jeśli chodzi o implanty, filary takiego mostu, elementami trudnymi do analizy są: uzyskanie prawidłowej osi implantacji przy niewielkiej objętości kości w odcinkach tylnych po przeprowadzonych ekstrakcjach zębów objętych chorobą przyzębia, komplikacje natury estetycznej w odcinku przednim, wciąż istniejące ryzyko infekcji bakteryjnej wokół implantów (periimplantitis) u pacjentów perio. Furkacje klasy II i III W przypadku II klasy furkacji standardowym postępowaniem jest wykonanie kiretażu. Często jednak stan miejscowy nie ulega poprawie i po dwó... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się

odbudowa kości pod implanty forum